Σε ένα άρθρο στους New York Times έπεσε το βλέμμα μου πριν μερικές μέρες. Δύο πρωτάκια εμπλέκονταν σε τραχύ καυγά και ένας εξ αυτών φέρεται να άγγιξε τον ανώτερο μηρό ή / και τη βουβωνική χώρα του άλλου. Δεν υπάρχουν μάρτυρες. Ο εξάχρονος κατηγορούμενος για το άγγιγμα αποβλήθηκε αμέσως από το σχολείο για σεξουαλική επίθεση. "Σεξουαλική επίθεση ;!"
Ο συγγραφέας του άρθρου συνέχισε για να συζητήσει αυτό το περιστατικό στο πλαίσιο της αυξημένης συνειδητοποίησης του εκφοβισμού και της πίεσης που αισθάνονται οι διευθυντές των σχολείων να αντιδρούν έντονα όταν απειλούνται με κάποιο τρόπο οι μαθητές. Σε αυτή την εποχή και όταν η έρευνα μας έχει δείξει ότι ο εκφοβισμός οδηγεί σε αποτελέσματα όπως η αυξημένη κατάθλιψη, το άγχος, οι κακές ακαδημαϊκές επιδόσεις και ο κίνδυνος αυτοκτονίας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη σοβαρότητα αυτού του ζητήματος που επηρεάζει παιδιά όλων των ηλικιών, των θρησκειών, των πολιτισμών, του σεξουαλικού προσανατολισμού, των ικανοτήτων, της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και του φύλου.
Στο βιβλίο της The Bully, το Bullied και το Bystander, η Barbara Colorosa περιλαμβάνει ένα τμήμα με τίτλο "Προσοχή: Η μηδενική ανοχή μπορεί να οδηγήσει σε μηδενική σκέψη". Περιγράφει μια σειρά συμβάντων που υπογραμμίζουν την άποψη της. Νομίζω ότι το αγαπημένο μου ήταν σχετικά με μια 10χρονη που πήγε στο σχολείο και συνειδητοποίησε ότι κατά λάθος πήρε το γεύμα της μαμάς της αντί το δικό της. Περιείχε ένα μαχαίρι για να κόψει το μήλο στο εσωτερικό, το οποίο παρέδωσε αμέσως στον δάσκαλό της, έλαβε μια ευχαρίστηση και στη συνέχεια μια αποβολή από τον δάσκαλο επειδή οι κανόνες είναι κανόνες.
Όταν πρόκειται για την κατανόηση της συμπεριφοράς, το πλαίσιο έχει σημασία. Αυτό επαναλαμβάνεται. Το πλαίσιο έχει σημασία! Αν θέλουμε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε τον εκφοβισμό, τότε μέρος αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι η κατάλληλη εκπαίδευση και συνεχής υποστήριξη, ώστε καθηγητές, διευθυντές και άλλοι που δουλεύουν με παιδιά να διδάσκονται πώς να τον αναγνωρίζουν σωστά, πώς να τον λαμβάνουν σοβαρά χωρίς υπερβολική αντίδραση και πώς να τον εξαλείψουν, με τις κατάλληλες συνέπειες, που όχι μόνο να κρατούν τα παιδιά ασφαλή αλλά και να βοηθούν το παιδί να μάθει και να προχωρήσει με πιο θετικό τρόπο.
Η αντιμετώπιση του εκφοβισμού στο άτομο όπως και στο επίπεδο του συστήματος είναι μια περίπλοκη διαδικασία. Σημειώστε ότι ανέφερα τόσο την εκπαίδευση όσο και την συνεχιζόμενη κατάρτιση παραπάνω. Και τα δύο είναι ζωτικής σημασίας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από το προσωπικό του σχολείου να γνωρίζει όλα όσα χρειάζονται μόνο από την βασική του εκπαίδευση. Η συνεχιζόμενη κατάρτιση και επιμόρφωση είναι εξίσου σημαντική.
Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε στο σενάριο της "σεξουαλικής επίθεσης" αν ο δάσκαλος είχε κάποιον που ήταν καλά εξειδικευμένος στην εκφοβιστική συμπεριφορά στον οποίο θα μπορούσε να στραφεί και να συζητήσει επί τόπου το περιστατικό. Θα μπορούσαν να διερευνηθούν παράγοντες όπως οι προθέσεις του θύτη και η κατανόηση της συμπεριφοράς του. Είναι αλήθεια ότι ίσως κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα και απέβαλε τον μαθητή. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να έχει διαπιστώσει ότι ήταν πραγματικά ακατέργαστος παιδικός ενθουσιασμός χωρίς πρόθεση βλάβης ή εκφοβισμού.
Καραδάκης Γιώργος - Παναγιώτης, BA (Hons)
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής
Anglia Ruskin University
Πτυχίο Ψυχοκοινωνικών Σπουδών
MA Ψυχανάλυση και Σύγχρονη Κοινωνία
Brunel University, London
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου